بسیار آسان است که بدانیم چرا کشورهایی با سیستم دمکراسی بطور متوسط ثروتمندتر از کشورهای غیر دمکرات هستند. آنها کمتر درگیر جنگ میشوند و کارنامه تمیزتری در مقابله با فساد اداری و اقتصادی دارند. کشورهای دمکرات اجازه میدهند مردم در مورد نظراتشان صحبت کرده و آینده خود و کودکانشان را آنگونه که میخواهند ترسیم کنند.
حکومت مذهبی ایران در سال ۱۳۵۷ خورشیدی در مخالفت با این سیستم سیاسی (دمکراسی) پیشنهاد آلترناتیو حکومت مذهبی ("هدایت کردن مردم بجای پذیرش اداره کشور توسط مردم") را به جهانیان ارائه داد. ایت الله ها ادعا میکردند حکومت مذهبی و هدایت مردم (امت) بمراتب باصرفه تر و مطمئن تر میتواند مردم را تحت کنترل داشته باشد و همچنین زیاده خواهی مردم جوامع دمکرات را نیز غیر قابل گفتگو خواهند ساخت.
شاید بعد از ۳۸ سال تجربه نا موفق حکومت مذهبی در ایران زمان تغییر رژیم و ادامه راه مشروطه خواهان و تبدیل قانون های شرع به قانون های عرفی یا مدنی فرا رسیده است.
معمولا پس از فرو پاشی حکومت و ایجاد خلاء سیاسی یا "شرایط اضطراری" برای سامان دادن به امور یک کشور از سیستم حکومتی (دولت موقت) نام میبرند.
در شرایط امروز ایران یک دولت موقت چه وظیفه ای را میتواند بعهده بگیرد, پرسشی است که پاسخ های گوناگونی را از طیف های مختلف سیاسی ایران با خود میتواند بهمراه داشته باشد.
نگارنده تلاش دارد به یک نمونه از این پاسخ ها اشاره ای کوتاه داشته باشد:
حکومت مذهبی کنونی دارای قانون اساسی است که تعدادی از اصل های همان قانون اساسی مانند اختیارات ولایت فقیه, عملا دیگر اصل ها را میتواند غیر قابل اجرا اعلام کند و داشتن حق وتو برای ولی فقیه قدرت تصمیم گیری را از نهاد های قدرت گرفته است.
تغییر چنین قانون اساسی نیازمند یک مجلس موسسان است که تدوین قانون های جدید توسط نمایندگان مردم را بتواند رسمیت ببخشد و البته گرداوری نمایندگان همه اقشار مردم نیازمند انتخابات موفق و شرکت جریانهای سیاسی با کاندیداهایشان در چنین انتخاباتی خواهد بود.
پس با این پیش فرض وظیفه یک دولت موقت میتواند اجرای انتخابات برای تشکیل مجلس موسسان نامیده شود.
بسیاری از ما هنوز در سوء تفاهم اجرای روش دمکراسی میپنداریم چنین دولت موقتی نیز میباید منتخب همه اقشار مردم و از یک اتحاد همگانی بیرون آید در صورتی که تجربه ناموفق سالها فعالیت کنشگران سیاسی ایرانی یاداوری میکند که دولت موقت نیازمند کابینه یا یک تیم منسجم اجرایی است و در هیچ کجای دنیا یک دولت اعضای کابینه خود را از اتحاد همه طیف ها و جریانهای مختلف سیاسی انتخاب نمیکند زیرا چنین مدیرانی احتمالا توانایی همکاری مشترک با یکدیگر را نخواهند داشت
اما یک دولت موقت که وظیفه اش تنها به اجرای برگزاری انتخابات خلاصه شده باشد میتواند از تجربیات کشورهای موفق و متمدن در زمینه اعتماد سازی استفاده کرده و نمایندگان جریانهای سیاسی شرکت کننده در انتخابات را در تیم ناظران برگزاری انتخابات بخدمت بگیرد تا با این عمل از موفق بودن و به بهترین صورت برگزاری انتخابات اطمینان خاطر داشته باشد.
تشکیل دولت موقت حداقل برای یک انتخابات در دنیای مجازی تجربه مثبت خواهد بود که در ابتدا نیازمند تعدادی مدیر متخصص و با تجربه کاری است تا بتوانند تابو ها را شکسته و وظیفه تشکیل این کابینه را بعهده بگیرند.
با تشکیل مجلس موسسان و تدوین قانون اساسی جدید وظیفه این دولت موقت نیز به پایان خواهد رسید و نمایندگان مجلس موسسان هستند که در باره آینده ایران تصمیم خواهند گرفت.
اجازه دهید این پیشنهاد به گفتگو گذاشته شود!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر